Karar alıcılarla konuştuğumuzda onlara neden iklim krizine karşı savaşmaları gerektiğini anlatıyoruz. Z jenerasyonundan bu kadar fazla iklim aktivisti çıkması tesadüf değil, sonuçta bu bizim geleceğimiz olacak ve biz geleceğimiz için mücadele etmeye hazırız. Fakat üst jenerasyonlar genelde bu konuda yanılıyorlar. “Ben nasıl olsa 10 yıl sonra çok yaşlanırım, belki burda bile olmam” diyerek iklim krizini ekonomik çıkarların gerisine hemencecik koyuveriyorlar. Bu düşüncenin etik olarak ne kadar yanlış olduğunu bir kenara bırakırsak bilimsel olarak da yanlış. İklim krizi 10 yıl sonra gelmeyecek, zaten burada. Eylül ayında çıkan California yangınlardan tutun Ankara Polatlı’daki kum fırtınasına kadar hepsi iklim krizinin semptomları. Bu yüzden iklim adaleti için verdiğimiz mücadele sadece biz gençlere değil, dünya üzerinde yaşayan ve yaşamaya devam etmek isteyen herkese ait olmalı. İklim krizinin aciliyetini kabul ettiler diyelim. Beni nasıl aksiyona geçebilirler? Bu soruya verdiğimiz cevap şu oluyor, iklim hareketinde üzerine düşeni yapmak demek illa ki iklim aktivisti olarak tüm vaktini buna adamak demek değil. Bana kalırsa bir insanın elinden gelenin en iyisini yapması demek kendi yeteneğini, birikimini, deneyimini, bilgisini iklim hareketine destek olmak için kullanması demek. Scilla Hess ve Banu Kanıbelli nasıl hareketimiz için şarkı yazdıysa, Levent Kurnaz ve Ümit Şahin nasıl bilimsel olarak bize destek veriyorsa, Amerika’da Alexandria Ocasio Cortez nasıl Yeşil Yeni Düzen planını mecliste savunuyorsa her meslekte iklim adaleti için yapılacak yüzlerce şey var. Sorun hangi mesleği yaptığımız değil o meslekle neler yaptığımız. Örneğin, ekonomi okuyan bir insanın elinde iki seçenek var: zamanını dünyanın limitlerini gözeten sürdürülebilir modeller geliştirmek için mi harcayacak yoksa iklim krizinin sebebi olan bu fosil yakıt ekonomisinin içinde gözü kapalı devam mı edecek? Bizim herkese ihtiyacımız var. Öğrenmek ve dönüşmek için hiçbir zaman geç değil.